October 14, 2006 – Fons Schippers – curator Volvo Pro Arte 88

Domien Parys seems to me to be a painter, who feels more inspired by the different painting styles that characterized the last decades. The synthesis techniques which he chooses, however, brings him to a more appropriate personal style, which will lead to a permanent recognizable signature.
He has a predilection for abstract color fields, wherein the paint structure plays an important role. In this “color fields” he doesn’t experiments with surfaces, but he focuses on controlled monochrome color gradations thus which spreading a field of peace on the canvas. This “rest” is then more or less “disturbance” due to the application of a configuration, a shape or sign, which generally appears to be a sight of bold graffiti. Remarkably, sometimes the drawing demands the attention, other times continues to favor the color field, and this despite the underlying configuration.
We regularly experience some of landscape in the abstract background, a remnant of his painting from nature (see floor), where the indebtedness in front of the Impressionist heritage can not be denied .
Domien Parys seems to me to be a controlled but very kinetic person. In those circumstances , it is next to the hard sport he practiced ( marathon ), especially his artistic process that brings him peace . His artistry is for him the medium par excellence to translate tension and emotions in a lively and optimistic imagery .


Domien van Parys lijkt mij een schilder te zijn, die zich nog geïnspireerd voelt vanuit de verschillende schilderstijlen, die kenmerkend waren voor de vorige decennia. De synthese van technieken waarvoor hij kiest, brengt hem echter tot een meer persoonlijke geëigende stijl, die op termijn zal leiden naar een vaste herkenbare signatuur.
Hij heeft een voorliefde voor abstracte kleurvelden, waarbij de verfstructuur een voorname rol speelt. In deze “colorfields” experimenteert hij niet met vlakken, maar legt hij zich toe op gecontroleerde monochrome kleurgradaties die aldus een veld van rust op het canvas uitspreiden. Deze “rust” wordt nadien min of meer “verstoord” vanwege het aanbrengen van een figuratie, een vorm of teken, wat doorgaans een aanblik van gedurfde graffiti blijkt te zijn. Opmerkelijk is, dat nu eens de tekening de aandacht opeist, een andere keer blijft het kleurveld primeren, en dit ondanks de onderhuidse figuratie.
Geregeld ervaren we in de abstracte achtergrond een zekere landschappelijkheid, een overblijfsel van zijn schilderen naar de natuur (zie gelijkvloers), waarbij de schatplichtigheid ten overstaan van het impressionistische erfgoed niet te loochenen valt.
Domien van Parys lijkt mij een beheerst doch zeer kinetisch persoon te zijn. In die omstandigheid, is het naast de harde sport die hij beoefent (marathon), vooral zijn artistiek bezig zijn wat hem de rust brengt. Zijn kunstzinnigheid is voor hem bij uitstek het medium om spanning en emoties te vertalen in een levendige en optimistische beeldentaal.