Domien van Parys lijkt mij een schilder te zijn, die zich nog geïnspireerd voelt vanuit de verschillende schilderstijlen, die kenmerkend waren voor de vorige decennia. De synthese van technieken waarvoor hij kiest, brengt hem echter tot een meer persoonlijke geëigende stijl, die op termijn zal leiden naar een vaste herkenbare signatuur.
Hij heeft een voorliefde voor abstracte kleurvelden, waarbij de verfstructuur een voorname rol speelt. In deze “colorfields” experimenteert hij niet met vlakken, maar legt hij zich toe op gecontroleerde monochrome kleurgradaties die aldus een veld van rust op het canvas uitspreiden. Deze “rust” wordt nadien min of meer “verstoord” vanwege het aanbrengen van een figuratie, een vorm of teken, wat doorgaans een aanblik van gedurfde graffiti blijkt te zijn. Opmerkelijk is, dat nu eens de tekening de aandacht opeist, een andere keer blijft het kleurveld primeren, en dit ondanks de onderhuidse figuratie.
Geregeld ervaren we in de abstracte achtergrond een zekere landschappelijkheid, een overblijfsel van zijn schilderen naar de natuur (zie gelijkvloers), waarbij de schatplichtigheid ten overstaan van het impressionistische erfgoed niet te loochenen valt.
Domien van Parys lijkt mij een beheerst doch zeer kinetisch persoon te zijn. In die omstandigheid, is het naast de harde sport die hij beoefent (marathon), vooral zijn artistiek bezig zijn wat hem de rust brengt. Zijn kunstzinnigheid is voor hem bij uitstek het medium om spanning en emoties te vertalen in een levendige en optimistische beeldentaal.